In kletterende regen, door hagelstormen en modderstromen, maar als een echte Nederlander ben ik natuurlijk niet van suiker! We verzamelen boomstronken en houten planken, bouwen een wachtkamer, een behandeltafel en een apotheek. Rondkijkend hoop ik dat het er uitnodigend en professioneel genoeg uitziet. Maar wat is professioneel hier? En eerslijk, wie geeft daar nu om? Ik realiseer me opnieuw dat dit de andere kant van de wereld is waar we niet kijken door dezelfde brillenglazen.
Daar sta ik dan, onder een afdak in de stromende regen, in mijn pyjama. Al mijn andere kleding is natgeregend. De regen stroomt harder uit de lucht dan mijn patiënten uit hun huizen. De patiënt die de modderpaden heeft getrotseerd zit te wachten op een boomstronk. Zij is zeker niet van suiker! Ik observeer haar en zie een gezicht vol prachtige rimpels waarin ik verhalen kan lezen van jaren vol liefde en leed. Ik krijg het papier wat bij haar hoort in mijn handen gedrukt.
naam: Maria, ‘een van de velen’ denk ik gelijk. Geboortedatum: vraagteken. Vertel me maar dat ze 105 is en ik geloof je gelijk. Klachten: spreekt geen Spaans. Ik wist niet dat dit een reden was om een dokter voor op te zoeken. Ze heeft vast wel iets meer dan het niet kunnen spreken van Spaans. Versleten knieën bijvoorbeeld of de veel gehoorde pijn in de rug en ze mist vast ook wel wat tanden. Ik probeer te ontdekken wat er scheelt, blijkbaar weinig. Eenzaamheid misschien?
Meer en meer raak ik gefascineerd door dit prachtige oude gezicht wat hoort bij Maria zonder geboortedatum. En ik besluit dat ik haar lief wil hebben voor het moment dat ze bij ons is en ik voel me vereerd om naast haar te staan. In de stromende regen, dat wel. Maria geeft er blijkbaar niet om, en ik doe hetzelfde.
Door het kletterende geluid kost het moeite om iets van de patiënten te begrijpen, in onze met boomstronken geïmproviseerde wachtkamer waar een aantal tieners ons helpen met vertalen. Dat is in ieder geval beter dan de vorige baan die ze hadden bij de drugskartels. Beter als we hun namen maar niet noemen zodat ze niet door hun vorige bazen gevonden worden. Dan weten ze zeker dat ze nooit zo veel mooie rimpels als Maria zullen krijgen.
Wat een bijzondere wereld waarin ik mag leven, samen met jou en met Maria, in de stromende regen, in mijn pyjama. En niemand die erom geeft.
Ze noemen me nog steeds ‘doctora’. Dus mijn looks maken me gelukkig niet minder professioneel in de ogen van onze patiënten. De boomstronken wachtkamer zorgt ervoor dat ik even moet glimlachen. Al lijken we misschien iets minder professioneel, we zijn wel creatief.
Ik weet nog dat ik met struikelend, rennend, vooruit en achteruit door mijn 20er jaren heen bewoog. Vaak dacht ik dat op een dag we het allemaal uitgevogeld zullen hebben. Nu kijk ik rond en ik zie zo veel mensen iets doen, maar ik vraag me af, weten we wel wat we aan het doen zijn? Ik zelf stuit vaak op vraagtekens zoals die achter Maria’s geboortedatum. En vandaag voelt dat ook zo, maar ik besluit dat ik er maar gewoon iets van probeer te maken, van dit moment wat ons gegeven is, in mijn pyjama in de stromende regen.
En Maria lacht. Waarom, dat weet ik niet. Ze spreekt mijn derde taal niet. Maar ze is geliefd, dat wel. Misschien is het daarom dat ze lacht.
Wie weet…
Lianne – Juni 2024 – Durango Mexico